Τα παραμύθια των... καννών
Η πιάτσα βοά με τη σκουριά που υποτίθεται ότι βγάζουν οι κάννες ενός πρεστιζάτου όπλου. Στο κυνηγετικό ράδιο αρβύλα, οι συγκεκριμένες κάννες σκουριάζουν διότι τα ατσάλια του «είναι σκραπ».
Το αντίμετρο που προτείνουν οι «οξειδολόγοι» είναι η αγορά ενός άλλου όπλου που «δεν σκουριάζει ποτέ». Εχει πλάκα η συγκεκριμένη υπόθεση διότι τυχαίνει να ξέρω πολύ καλά ότι και οι δύο κατασκευαστές χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες κάννες!
Η παλιά ιστορία έλεγε ότι οι Αγγλοι κατασκευάζουν τις καλύτερες κάννες διότι μαζεύουν καρφιά από πέταλα αλόγων αμαξών που έχουν κτυπήσει στον δρόμο και το μέταλλό τους έχει «ψηθεί». Από αυτό το «ψημένο» μέταλλο γίνονται οι αγγλικές κάννες. Αυτός είναι ο μύθος.
Για του λόγου το αληθές, οι σύγχρονες κάννες γίνονται σε εργοστάσια βαριάς χαλυβουργίας από πεπιεσμένο ατσάλι, όπου το πυρακτωμένο μέταλλο συμπιέζεται για να βγουν οι ανεπιθύμητες ουσίες στην επιφάνεια, εξ ου και ο τίτλος «fluid pressed steel», ατσάλι πεπιεσμένο στη λιωμένη μορφή.
Αλλά η υπόθεση έχει και συνέχεια. Ενώ η μέθοδος κατασκευής καννών από πεπιεσμένο χάλυβα εφευρέθηκε από τον Αγγλο Sir Joseph Whitworth, οι περισσότεροι Αγγλοι κατασκευαστές αγοράζουν κάννες από τη βελγική εταιρεία Delcour. Ούτε πέταλα παίζουν στο «παραμύθι», αλλά ούτε και άλογα, πράσινα ή άλλου χρώματος.
Οι σύγχρονες κάννες γίνονται σε εργοστάσια βαριάς χαλυβουργίας από πεπιεσμένο ατσάλι, όπου το πυρακτωμένο μέταλλο συμπιέζεται για να βγουν οι ανεπιθύμητες ουσίες
Η λείανση...
Μια σημείωση για τη μέτρηση της λείανσης. Η επιφάνεια, όσο λειασμένη και αν είναι, έχει ανωμαλίες, κάτι παρόμοιο με τα διαφορετικά υψόμετρα σε μια πεδιάδα με λόφους. Ειδικά μηχανήματα, με τα πιο πρόσφατα να είναι οπτικά ενώ παλαιότερα ήταν μηχανικά, σαρώνουν την επιφάνεια και μετρούν τις διαφορές μεταξύ των ρηχών και των ψηλών σημείων. Η διάγνωση καταγράφεται ως μέσος όρος διαφοράς βάθους σε μικρά, (εκατομμυριοστά του μέτρου).
Μια σημείωση για τη μέτρηση της λείανσης. Η επιφάνεια, όσο λειασμένη και αν είναι, έχει ανωμαλίες, κάτι παρόμοιο με τα διαφορετικά υψόμετρα σε μια πεδιάδα με λόφους. Ειδικά μηχανήματα, με τα πιο πρόσφατα να είναι οπτικά ενώ παλαιότερα ήταν μηχανικά, σαρώνουν την επιφάνεια και μετρούν τις διαφορές μεταξύ των ρηχών και των ψηλών σημείων. Η διάγνωση καταγράφεται ως μέσος όρος διαφοράς βάθους σε μικρά, (εκατομμυριοστά του μέτρου).
Η πολλή λείανση τείνει να κάνει τις επιφάνειες να κολλούν μεταξύ τους, όπως γίνεται με δύο γυάλινες επιφάνειες και αυτό δεν είναι επιθυμητό σε έναν μηχανισμό όπλου.
Είναι λοιπόν δυνατό να μετρηθεί η λείανση του κάθε κατασκευαστή και να εξακριβωθεί η τελειότητά της. Και είναι εξίσου σίγουρο ότι τα σύγχρονα μηχανήματα ηλεκτρολυτικής λείανσης αποδίδουν ομαλότερες και πιο καλά λειασμένες επιφάνειες από το πιο φίνο σμυρίγδι στις παλιές μολυβένιες πλάκες. Η ηλεκτρολυτική λείανση αφαιρεί μέταλλο από τις «κορυφές» των ψηλών σημείων μιας επιφάνειας ηλεκτροχημικά, άρα με πιο ήπιο τρόπο και πιο ελεγχόμενο από το σμυριδόπανο. Ενώ η παλιά «καλή» λείανση στα όπλα έφτανε μέχρι το ντουκόχαρτο νούμερο 1000 οι σύγχρονες μηχανές μπορούν να πάνε μέχρι το νούμερο 10000!
Αλλά δεν υπάρχει λόγος για τέτοιες υπερβολές, η πολλή λείανση τείνει να κάνει τις επιφάνειες να κολλούν μεταξύ τους, όπως γίνεται με δύο γυάλινες επιφάνειες και αυτό δεν είναι επιθυμητό σε έναν μηχανισμό όπλου. Αν λοιπόν ακούσετε και εσείς στις κυνηγοπαρέες τέτοιες ιστορίες μη δίνετε πολλή σημασία αν δεν δείτε ντοκουμέντα. Δηλαδή, φωτογραφίες από τις επισκέψεις σε εργοστάσια, αποτελέσματα ερευνών, και άλλα που θα υποστηρίξουν τα λεγόμενα. Και μην ξεχνάτε ότι η άποψη είναι δικαίωμα και δεν κοστίζει τίποτε σε αυτόν που την εκστομίζει? ανεύθυνα!
